Ládeyða í blogginu...

...þessa dagana. Óskari áskotnaðist nokkurt fé um daginn, svo það var farið af stað og keypt ný og betri tölva. En það þýddi að ég varð að henda út öllu því efni sem ég var búin að sanka að mér í hinni, því ég nennti ekki að gera ráðstafanir til að geyma það eða færa á milli, þó það hefði sjálfsagt verið hægt. Mér fannst ágætt að henda út öllu tölvudótinu mína, bara svona, því ég hef mikla tilhneigingu til að sanka að mér alltof miklu dóti. Ég upplifi þessi tölvuskipti eins og hálfgerðan flutning og ég er orðin þreytt á flutningum, nenni ekki að pakka niður og geyma dót, dauða hluti. Stundum, í allri draslóreiðunni minni, dettur í mig að vilja gerast minimalisti, eins og yngri sonur minn, sem vill hafa allt einfalt og ekkert órþarfa drasl. En svo er ég sem sagt líka slæm með að vilja engu henda og geyma allt og sanka að mér meiru. Þannig er eldri sonur minn líka, svo heimilið hans líkist mínu satt að segja ansi mikið; hann tekur ástfóstri við alls kyns smáglingur eins og ég, litlar dýrastyttur og jólasveina, bækur og guð má vita hvað meira. Sömu gömlu húsgögnin sem maður tímir ekki að losa sig við af því maður hefur átt þau svo lengi. Já, já. Er sem sagt að venjast nýju tölvunni og finna út úr því dóti sem fylgir henni, nýju lúkki og alles.

Svo er ég líka búin að vera rosalega upptekin í frábærum tölvuleik sem Óskar keypti og sótti fyrir mig á netinu. Hann heitir Myst V, End of Ages, alveg rosalega magnaður leikur, sem hefur unnið til verðlauna í tölvuleikjabransanum. Hann byggist á því að leysa mjög flóknar gátur, en ekki hraða á spennu, svoleiðis leiki vil ég ekki sjá. Þessi leikur grípur mann alveg. Ég er búin að liggja yfir þessum gátum síðustu daga og búin að leysa fyrsta hlutann og langt komin með suma hina, þeir eru fjórir og svo er lokaleikur. En nú ætla ég að fara að taka þessu rólegar, því þetta tekur hreinlega á, en er rosa fín æfing fyrir heilann, eftirtekt og skapandi hugsun. Svo er ég alveg æst í að kíkja á hina fjóra leikina sem eru á undan þessum. Við eigum Myst III (minnir að það sé sá) á diski, sem er annars staðar í láni. Óskar kláraði hann í vetur, en þá var ég ekki í stuði til að reyna við hann, þó ég væri búin að sjá tilsýndar að hann væri flottur og spennandi.

Mikið rosalega hef ég gott af yogatímunum sem ég er búin að vera í núna í maí og búin að kaupa líka í júní. Mér finnst ég hreinlega vera að endurheimta líkamann minn, sem var orðinn svo stirður og orkulaus, með þessum mjúku og góðu æfingum. Eins og hann sé gömul og ryðguð vél sem verið er að smyrja og er byrjuð að skrölta í gang á ný! Síðasti tími var fyrsti tíminn sem ég táraðist ekki í þegar ég fann fyrir eigin vangetu í æfingum sem ég gerði léttilega fyrir nokkrum árum, ég skil ekki hvernig ég hef getað dottið svona niður á svona stuttum tíma. En styrkurinn og liðleikinn eykst með hverjum tíma, þetta kemur allt hægt og rólega, eins og Anna segir líka, en þeir tímar sem hún kennir sjálf finnst mér lang bestir.

Ég er búin að vera að taka til í bókunum mínum og raða þeim í hillur. Býsn af bókum sem ég á og hef aldrei lesið. Til dæmis bækur um hvernig halda má góðri heilsu. Nú er loksins eftir nokkurra ára ládeyðu vaknaður til lífsins áhugi á að taka þær og lesa og fara eftir því sem þær leggja til. Ég held samt að ég hafi þurft á því að halda eftir veikindi og áföll af öðrum toga að leyfa mér að láta reka á reiðanum og slá hlutunum upp í kæruleysi um tíma hvað varðar sjálfsaga og hollustu. Nú finn ég, reynslunni ríkari, þeim mun betur hvað ég þarf á því að halda að ástunda slíkt í ríkara mæli, ef ég vil halda þokkalegri heilsu eitthvað lengra fram á veginn (í stað þess að leggja upp laupa og gerast kramaraumingi, ha, ha, ha! )
Allt hefur sinn tíma, sinn lærdóm.

Mig langar að setja hér inn ljóð eftir pabba minn, sem einhverra hluta vegna leitar sterkt á huga minn þessa dagana. Sigfús Halldórsson, vinur pabba, gerði lag við þetta ljóð og Guðmundur Guðjónsson, tenór, söng það inn á plötu (þar sem einnig er að finna lagið "Afadrengur" við ljóð eftir pabba):

Gras

Sumir reyna að rekja
raunir og mæðuspor.
Grasið í minni götu
grænkaði aftur í vor.

Grasið er nú mín gleði
og gæfan er fólgin í því,
að vita það aftur að vori
vaxa og dafna á ný.

Úlfur Ragnarsson.